பாராளுமன்றத்தை சூடாக்கிய பட்டலந்த விவாதம் ….. நீண்ட பட்டியலை சபையில் வைத்த ரோஹிணி கவிரத்ன..

88-89 காலப்பகுதியில் மக்கள் விடுதலை முன்னணியால் கொலை செய்யப்பட்டதாகக் கூறப்படும் நபர்களின் நீண்ட பட்டியலை ஐக்கிய மக்கள் சக்தி நாடாளுமன்ற உறுப்பினர் ரோஹிணி கவிரத்ன நாடாளுமன்றத்தில் சமர்ப்பித்தார்.

இன்று நாடாளுமன்றத்தில் தொடங்கிய பட்டலந்த ஆணைக்குழுவின் அறிக்கை மீதான விவாதத்தில் அவர் இவ்வாறு கருத்து தெரிவித்தார்.

1985-1991 பயங்கரவாத காலம் என்பது தடுக்கக்கூடியதாக இருந்தும், முட்டாள்தனமான, ஆணவமிக்க, அதிகார வெறி பிடித்த அரசியலால் ஏற்பட்ட அழிவு அது என்றார்.

மனிதகுலத்தின் தொடர்ச்சியான இருப்பு கடந்த காலத்திலிருந்து நாம் கற்றுக்கொள்ளும் பாடங்களைப் பொறுத்தது.

மீண்டும் பூமியில் நிகழக்கூடாத ஒரு சோகம் பற்றிய இந்த விவாதத்தில் பேசுவது, 89 இல் ஜே.வி.பி பயங்கரவாதத்திலிருந்து – மரணத்திலிருந்து தப்பி, கூடுதல் ஆயுட்காலம் வாழும் எனக்கு கிடைத்த தெய்வீக வாய்ப்பாக கருதுகிறேன்.

‘ஒரு போராட்டம் மலரும் சாத்தியம் குறைவாக இருப்பதால், நியாயமானது என்று நம்பப்படும் ஒரு நோக்கத்திற்காக ஆதரவு கொடுப்பதில் இருந்து விலகக் கூடாது’ என்று ஆபிரகாம் லிங்கன் கூறினார்.

87-89 காலப்பகுதியின் கொடூரத்தினால் எனக்கே பொறுப்பு வழங்கப்பட்டதாக நான் நினைக்கிறேன்.

வெற்றி பெறாத, தோல்வி, துக்கம், வேதனை, வருத்தம்,

ஊனமுற்றோர், இன்னும் குணமடையாத சோகத்தின் எச்சங்கள் பற்றி நான் பேசுகிறேன்.

1985-1991 ஜே.வி.பி இன் இரண்டாவது கிளர்ச்சி இலங்கை அரசின் ஆட்சியில் இருந்த ஒவ்வொரு ஆட்சியாளராலும் – ஜனாதிபதியாலும் – பிரதமராலும் மனக்கசப்பின்றி மறக்கப்பட்ட ஒன்று.

1992 முதல் 2024 வரை எந்த அரச தலைவரும் ’87-89′ ஐ சுமந்து செல்ல முயற்சிக்கவில்லை.

ஜனாதிபதி ஆர். பிரேமதாச, 1991 இல் இளைஞர் அதிருப்தி ஆணையத்தை அமைத்து இரண்டாவது கிளர்ச்சிக்கான காரணங்களைக் கண்டுபிடித்து, தெற்கில் மீண்டும் ஒரு போராட்டம், இனப்படுகொலை நடக்காத நிலையை உருவாக்க முயன்றார்.

1992 முதல் ஜனாதிபதி டி.பி. விஜேதுங்க , ஜே.வி.பி க்கு நாட்டில் அரசியல் செய்ய எந்த தடையும் ஏற்படுத்தவில்லை. அதனால்தான் 1994 இல், தேசிய மீட்பு முன்னணியின் ஜனித் விபுலகுண ஹம்பாந்தோட்டிலிருந்து நாடாளுமன்றம் வர முடிந்தது.

1994 இல் ஆட்சிக்கு வந்த சந்திரிகா குமாரதுங்க ஜே.வி.பி உடன் ஆட்சி செய்தார். விஜய குமாரதுங்கவை கொன்ற லயனல் ரணசிங்கவின் ஜே.வி.பி தலைவர்களுடன் , இடைக்கால அரசாங்கங்களை உருவாக்கினார்.

2004 இல் 2 வருட ஐக்கிய தேசிய கட்சி அரசாங்கத்தை கவிழ்க்க நடவடிக்கை எடுத்தார். ஜனாதிபதி சந்திரிகா , கடந்த காலத்தை மறக்கவில்லை என்றால் அப்படி செய்ய முடியாது.

2005 இல் மஹிந்த ராஜபக்ஷ , ஜே.வி.பி உடன் அரசாங்கம் அமைத்தார். 1990 இல் மஹிந்த ராஜபக்ஷ , ஜே.வி.பி யிடம் காட்டிக்கொடுத்த ‘துரோகி’ எனக் கூறியது.

2010 இல் ஐக்கிய தேசிய கட்சியும் ஜே.வி.பி யும் சரத் பொன்சேகாவிற்காக ஒரே மேடையில் ஏறினர். ஐக்கிய தேசிய கட்சி கடந்த காலத்தை மறக்கவில்லை என்றால் அப்படி நடந்திருக்காது.

2015 இல் நல்லாட்சிக்காக மைத்திரி யுகத்தை கொண்டு வர ஐக்கிய தேசிய கட்சியுடன் ஜே.வி.பி மேடைகள் அமைத்தது.

2018 இல் 52 நாட்களில் ரணில் விக்கிரமசிங்கவின் அரசாங்கத்தை காப்பாற்ற விஜித்த ஹேரத் எம்.பி நம்பிக்கையில்லா தீர்மானத்துடன் சபாநாயகரிடம் ஓடியதை நாங்கள் பார்த்தோம். 52 நாள் அரசாங்க காலத்தில் மலிக் சமரவிக்ரமவும் ஜே.வி.பி யும் இணைந்து பணியாற்றியது நினைவிருக்கிறது.

2024 ஜனாதிபதி தேர்தலில் திசைகாட்டியை தள்ளிய இயந்திரமாக இருந்தது.

2024 இல் முன்னாள் ஜனாதிபதி ரணில் விக்கிரமசிங்க, ஜே.வி.பி தலைவர் அனுர குமார திசாநாயக்க , அதிகாரத்திற்கு வர மறைமுகமாக உதவினார்.

1990 முதல் 2024 வரை அரச ஆட்சியாளர்கள் 85-91 பயங்கரவாத காலத்தை மறந்துவிட்டார்கள் என்று சொல்வது அதனால்தான்.

உங்களுக்கு நினைவிருக்கும், என்னுடன் அமைச்சர் கமகெதர திசாநாயக்க பயங்கரவாத காலம் பற்றி வாக்குவாதத்தில் ஈடுபட்ட ஒரு வாரத்திற்குப் பிறகு, ரணில் விக்கிரமசிங்க அல்ஜசீரா விவாதத்தில் சிக்கினார். உண்மையில், முன்னிலை சோசலிச கட்சி அரசாங்கத்தை இந்த பொறியில் சிக்க வைத்தது! அரசாங்கம் பள்ளத்தில் விழுந்தது.

இன்று 87-91 பற்றி தெரியாத ஒரு தலைமுறை, ஒரு உலகம் இந்த பயங்கரவாதம் பற்றி பேசுகிறது. அதில் ஒரு இடத்தில், ‘அந்தந்த பகுதிகளில் இருந்த பயங்கரவாத எதிர்ப்பு பிரிவுகளால் தான் நாசகாரர்களிடமிருந்து வந்த அச்சுறுத்தலை திறம்பட அடக்க முடிந்தது’ என்று உள்ளது.

அதன் பொருள் என்ன? இலங்கை முழுவதும் இருந்த தடுப்பு முகாம்கள், பொலிஸ் இராணுவப் பிரிவுகள் இல்லாவிட்டால் வன்முறை தொடர்ந்திருக்கும் அல்லவா?

ஜே.வி.பி யால் கொலை செய்யப்பட்ட 6,661 பேரில் ஒரு பகுதியான ஐக்கிய தேசிய கட்சி உறுப்பினர்களின் பட்டியலை சபையில் சமர்ப்பித்தேன்.

‘முட்டாள்தனமான அரசியல் அதிகாரப் போட்டியால்’ தடுக்க முடியாத நிலை 41,813 சடலங்களின் மீது கட்டப்பட்ட சோகம் பற்றி முதலில் சொல்ல வேண்டும். 1987-1990 பயங்கரவாதத்தில் 67,652 பேர் இறந்ததாக எந்த ஆதாரமும் இல்லை.

இலங்கை அரசாங்க புள்ளிவிவரங்களின்படி தெற்கில் ஜே.வி.பி போரில் இறந்தவர்கள் 41,813 பேர்.

இந்த கொலைகள் குறித்து கடந்த 35 ஆண்டுகளாக மறைத்து வைக்கப்பட்டிருந்த பல ஆவணங்களை இன்று சபையில் சமர்ப்பிக்க நடவடிக்கை எடுக்கிறேன்.

பயங்கரவாத காலத்தில் கொல்லப்பட்ட, இந்த சபையில் பிரதிநிதித்துவம் இல்லாத ஜனநாயக அரசியல் கட்சிகளுக்காக எனக்கு ஒரு கடமை உள்ளது.

ஐக்கிய மக்கள் சக்தியின்/ஐக்கிய தேசிய கட்சியின் கூட்டணிக் கட்சிகள் அல்லாத கட்சிகளின் தலைவர்கள், உறுப்பினர்கள், குடும்பத்தினர் தங்கள் உறவினர்கள், நண்பர்களுக்கு என்ன நடந்தது என்று சொல்லுமாறு என்னிடம் கோரிக்கை வைத்தனர்.

ஜே.வி.பி யால் கொலை செய்யப்பட்டவர்களின் சில பட்டியல்களை இப்போது சபையில் சமர்ப்பிக்கிறேன்.

பட்டியல் ஒன்று, நவ சம சமாஜ கட்சி 24, பட்டியல் இரண்டு, இலங்கை கம்யூனிஸ்ட் கட்சி 43, மூன்று, சம சமாஜக் கட்சி 22 (உறுப்பினர்கள் அல்லாத 3 நண்பர்களும் கொல்லப்பட்டனர்), நான்கு, நவ சம சமாஜ கட்சி 24, ஐந்து, மக்கள் கட்சி 141, ஆறு, சுயாதீன மாணவர் சங்கம் 4/மக்கள் ஒன்றியம் 24/சோசலிச சமத்துவக் கட்சி மற்றும் பிற இடதுசாரிகள், ஏழு, கொல்லப்பட்ட பிக்குகள் பட்டியல்.

இறந்தவர்களின் பெயர்கள், ஊர்கள் மட்டுமல்லாமல், இந்த கட்சி குழுக்கள் மீது நடத்தப்பட்ட குண்டுவெடிப்பு தாக்குதல்கள் உட்பட 7 சம்பவ அறிக்கைகளை சபையில் சமர்ப்பிக்கிறேன்.

இந்த நபர்கள் கொடூரமாக கொலை செய்ய என்ன தவறு செய்தார்கள்?
இந்த நபர்கள் செய்த தவறை நாம் நடுநிலையிலிருந்து பார்க்க வேண்டும்.

‘இந்திய அரசாங்கத்துடன் ஒத்துழைத்தல்’, மாகாண சபை முறையை நம்புதல், அதிகாரப் பகிர்வை நம்புதல்.

அதிகாரத்தில் இருந்த ஐக்கிய தேசிய கட்சி, ஸ்ரீலங்கா சுதந்திர கட்சி அரசாங்கங்களுக்கு எதிராக ஒரு இடதுசாரி அரசியல் சக்தியாக மாறுதல். எந்த கட்சியை பிரதிநிதித்துவப்படுத்தினாலும், எந்த கருத்தை கொண்டிருந்தாலும், இந்த நாட்டின் ஜனநாயக அரசியல் உரிமைகளுக்காக நின்றதால் கொல்லப்பட்டவர்கள் இவர்கள்.

அந்த 67,000 கதையை உருவாக்கிய மூன்று அரசியல்வாதிகளும் இன்று அரசியலில் இல்லை.

கடந்த வாரம் இந்திய பிரதமர் நரேந்திர மோடி ‘எங்கள் கிராமம்’ பகுதிக்கு சென்று ஜே.வி.பி யால் கொல்லப்பட்ட 29 இந்திய அமைதிப்படை வீரர்கள் உட்பட இந்திய வீரர்களை நினைவு கூர்ந்தார். இலங்கை ஊடகங்கள் அந்த செய்தியை வெளியிடவில்லை. ஆனால் இந்திய ஊடகங்கள் பிரதமர் மோடி மலர் வளையம் வைத்த அந்த செய்திக்கு முக்கியத்துவம் கொடுத்தன.

இலங்கையில் 1,165 இந்திய அமைதிப்படை வீரர்கள் கொல்லப்பட்டனர். மேலும் 3,009 பேர் காயமடைந்தனர்.

இந்த எண்ணிக்கையும் 1987-89 பயங்கரவாதத்தின் விளைவுதான்.

2014 மே 30 அன்று அனுர குமார திசாநாயக்க ‘பயங்கரவாத காலத்தில் நடந்த கொலைகளுக்கு மன்னிப்பு கேட்கிறேன்’ என்று பிபிசி சந்தேசத்திற்கு ஒரு சிறந்த அறிக்கை வெளியிட்டார். (இணைப்பு 8 சபையில் சமர்ப்பிக்கப்படுகிறது)

அனுர குமார எம்.பி 2017 நவம்பர் 22 அன்று இந்த நாடாளுமன்றத்தில் 87-89 இல் நடந்தது ‘சிவில் யுத்தம்’ என்று கூறினார்.

அவர் அன்று மாவோ சேதுங்கை மேற்கோள் காட்டி, ‘யுத்தம் என்பது இரவு விருந்து அல்ல’ என்றார்.

யுத்தத்தில் நடக்கக்கூடாதவை நடக்கும் என்றும், தனது கட்சியாலும் அப்படி நடந்ததாகவும், அது குறித்து தனக்கு உண்மையான வருத்தமும் வேதனையும் இருப்பதாகவும் கூறினார். (இணைப்பு 9 சபையில் சமர்ப்பிக்கப்படுகிறது)

‘அந்த விஷயங்கள் குறித்து அதிர்ச்சியும் வருத்தமும் ஏற்கனவே தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளது’ என்று அனுர குமார எம்.பி , 2024 ஓகஸ்ட் 09 அன்று டெய்லி மிரர் மற்றும் லங்கா தீப பத்திரிகைகளுக்கும் கூறினார். (இணைப்பு 09 சபையில் சமர்ப்பிக்கப்படுகிறது)

இந்த அறிக்கைகள் மிகச் சிறந்தவை! மிகச் முக்கியமானவை!

‘சிவில் யுத்தத்தை’ அடக்குவதற்கு அரசுக்கு சட்டப்பூர்வ அதிகாரம் உள்ளது.

அனுர குமார எம்.பி கூறியது போல், ‘சிவில் யுத்தத்தை’ தடுக்க மக்கள் விடுதலை முன்னணிக்கு 5 வாய்ப்புகள் கிடைத்தன.

முதலாவது, ஜே.ஆர். ஜெயவர்தன , மாலிங்க ஹேர்மன் குணரத்ன என்ற தெற்கின் விவசாயி மூலம் 1988 மார்ச்சில் ஜே.வி.பி க்கு பேச்சுவார்த்தைக்கான அழைப்பு விடுத்தது.

(ரோஹண விஜேவீரவுக்கு ஹேர்மன் குணரத்ன எழுதிய கடிதத்தை சபையில் சமர்ப்பிக்கிறேன் – பக்கங்கள் 111 முதல் 113 வரை)

அப்போது தெற்கில் நடந்த போரினால் 100 பேர் கூட இறந்திருக்கவில்லை.

அது குறித்து ஹேர்மன் குணரத்ன எழுதிய ‘கட்டு இம்புலே ரந்துணு ரடக்’ நூலின் ஒரு பகுதியை சபையில் சமர்ப்பிக்கிறேன். (இணைப்பு …………) (பக்கம் 93 முதல் 119 வரை)

மீண்டும் ஒருபோதும் இந்த நாட்டில் இதுபோன்ற துரதிர்ஷ்டவசமான சம்பவம் நடக்கக்கூடாது என்று பிரார்த்தனை செய்து சபையில் சமர்ப்பிக்கிறேன்.

குணரத்ன, சாந்த பண்டார என்ற ஜே.வி.பி தலைவரை விடுவித்து, கோட்டைக்கு அருகில் உள்ள அவரது வீட்டுக்குச் சென்று அவரது சகோதரியிடம் ஒப்படைத்தார்.

சாந்த பண்டார , ஹேர்மன் குணரத்னவுக்கு எழுதிய பதில் கடிதத்தையும் சபையில் சமர்ப்பிக்கிறேன்.

(இணைப்பு …………… பக்கம் 150 முதல் 151 வரை)

இது குறித்த விரிவான அறிக்கை உள்ள ‘கட்டு இம்புலே ரந்துணு ரடக்’ நூலின் தொடர்புடைய பகுதிகளை எதிர்காலத்தில் ஒரு பேரழிவு ஏற்படக்கூடாது என்று பிரார்த்தனை செய்து சபையில் சமர்ப்பிக்கிறேன்.

சாந்த பண்டார விடுவிக்கப்பட்ட பிறகு என்ன நடந்தது, ஜே.வி.பி கொலைகளின் எண்ணிக்கை இரண்டு மூன்று மடங்கு அதிகரித்தது.

ரவி ஜெயவர்தன, சாந்த பண்டாரவுக்கு எழுதிய கடிதத்தில் பின்வருமாறு குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.

‘பேச்சுவார்த்தைக்கான வழியைக் கண்டுபிடிக்கத்தான் உங்களை விடுவித்தோம். இந்த பணி நிறைவேறவில்லை. அதற்கு பதிலாக வன்முறை அதிகரித்தது. உங்கள் கட்சி கொலை செய்யும் விகிதத்தை அதிகரித்தது.

அதன் விளைவாக, உங்களை விடுவித்ததன் மூலம் நாட்டில் வன்முறை அதிகரித்ததற்கு நான் நேரடியாக பொறுப்பானவனாக அரசாங்கத்தின் அவப்பெயருக்கு ஆளாகியுள்ளேன்.

(ரவி ஜெயவர்தன கடிதம் சபையில் சமர்ப்பிக்கப்படுகிறது) பக்கம் 152-154)

ரவி ஜெயவர்தனவின் கூற்றுப்படி, போர் என்பது வீரர்கள் துப்பாக்கிச் சூடு நடத்துவது.

இந்த கடிதத்தை சாந்த பண்டாரவுக்கு அனுப்பிவிட்டு, ரவி ஜெயவர்தன தனக்கு நன்றாகத் தெரிந்ததைச் செய்யத் தொடங்கினார், இலக்கை நோக்கி சுடத் தொடங்கினார்!

கைவிடப்பட்ட இரண்டாவது வாய்ப்பு, ஸ்ரீலங்கா சுதந்திரக் கட்சியின் பொது வேட்பாளராக சிறிமாவோ பண்டாரநாயக்கவை நியமிப்பதற்கான முன்மொழிவு. ஜே.வி.பி அன்று அதை ஆதரித்திருந்தால், ஐக்கிய தேசிய கட்சியை தோற்கடித்து அவர்கள் நிச்சயமாக அதிகாரத்தைப் பெற்றிருக்க முடியும்.

ஜே.வி.பி சந்திரிகாவுடன் மட்டுமல்ல, சிறிமாவோ பண்டாரநாயக்கவுடன் கூட்டணி அரசாங்கம் அமைத்து, அமைச்சர் பதவிகளை வகித்திருக்க முடியும். 1988 நவம்பர் 23 ,பிரபல ஜே.வி.பி பத்திரிகை அறிக்கையைப் பாருங்கள்.

தனிமைப்படுத்தப்பட்ட கொலைகள், கொலைகளின் அலையாக மாறியது ஸ்ரீலங்கா சுதந்திரக் கட்சி – ஜே.வி.பி தேனிலவு முடிவடைந்தவுடன் தான்.

ஸ்ரீலங்கா சுதந்திரக் கட்சியைச் சேர்ந்த 150-200 பேர் கொல்லப்பட்டனர்.

கைவிடப்பட்ட மூன்றாவது வாய்ப்பு,

1989 ஜனவரி 2 அன்று தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட ஜனாதிபதி ஆர். பிரேமதாச பத்திரிப்புவவில் ஆற்றிய உரையில் இவ்வாறு கூறினார்.

அர்த்தமுள்ள தீர்வுகளுக்காக எந்த பேச்சுவார்த்தைக்கும் நான் தயாராக இருக்கிறேன். அதற்கான அனைத்து பாதுகாப்பையும் நான் வழங்குவேன். (உரை சபையில் சமர்ப்பிக்கப்படுகிறது. இணைப்பு ……………)

பிரேமதாச அவசரகால சட்டத்தை நீக்கினார். சிறையில் இருந்த 1,800 பேரை விடுவித்தார். என்னை நம்பி ஜனநாயக நீரோட்டத்தில் ஜே.வி.பி வர வேண்டும் என்று கூறினார். அப்படி விடுதலை செய்யப்பட்டவர்கள் இந்த சபையில் உள்ளனர்.

சாதாரண மனிதனிடமிருந்து வந்த பிரேமதாச –

சாதாரண மனிதனிடமிருந்து வந்த ஜே.வி.பி உடன் இணைந்து பணியாற்ற முடியும் என்று நினைத்தேன். பின்னர் எதிர்க்கட்சிகள் அனைத்தும் ஒரு கூட்டு அறிக்கையை வெளியிட்டன. இவை ஹர்ஷன நாணயக்கார அமைச்சரின் பெரியப்பா வாசுதேவ நாணயக்காரவுக்கு நன்றாகத் தெரியும். அவர் அந்த விவாதத்தில் இருந்தார்.

ஜனாதிபதி பிரேமதாச , விஜேவீரவுக்கு கடிதம் எழுதினார். விஜேவீர அந்த அழைப்பை நிராகரித்தார்.

அது மட்டுமல்லாமல், மகாநாயக்க தேரர்கள் கூட 1989 ஜனவரியில் போரை நிறுத்த வேண்டுகோள் விடுத்தனர்.

மகாநாயக்க தேரர்களின் இந்த கோரிக்கைக்கு 1989 பிப்ரவரி 8 அன்று தலதா மாளிகையை அழிக்க ஒரு தாக்குதல் நடத்தியதன் மூலம் , ஜே.வி.பி பதிலளித்தது.

நான்காவது வாய்ப்பு

ஜே.வி.பி தவறவிட்ட நான்காவது வாய்ப்பு என்ன?

1989 ஏப்ரல் 10 அன்று ஆர். பிரேமதாச, ஜே.வி.பி யை பேச்சுவார்த்தைக்கு வருமாறு கிரிந்துருக்கோட்டையிலிருந்து அழைப்பு விடுத்தார். தேசியப் பட்டியலில் இருந்து 6 நாடாளுமன்ற உறுப்பினர் பதவிகளையும், இளைஞர் விவகார அமைச்சர் பதவியையும் ரோஹண விஜேவீரவுக்கு வழங்க அவர் விருப்பம் தெரிவித்தார்.

கைவிடப்பட்ட ஐந்தாவது வாய்ப்பு,

ருக்மன் சேனநாயக்க, டாக்டர் காமினி விஜேசேகர ஆகியோர் மத்தியஸ்தம் செய்த பேச்சுவார்த்தை.

டி.எம். ஆனந்தவின் கோரிக்கையின் பேரில் ஜே.வி.பி அன்று 17 சந்தேக நபர்களை விடுவித்தது. சிறிதளவு நெகிழ்வுத்தன்மை இருந்திருந்தால் அந்த பேரழிவைத் தடுத்திருக்கலாம். இந்த சந்தர்ப்பத்தில் ஒரு உடன்பாடு எட்டப்பட்டிருந்தால் சுமார் 5,000 பேர் இறந்த பிறகு இந்த பேரழிவு நிறுத்தப்பட்டிருக்கும்.

இந்த 5 வாய்ப்புகளையும் தவறவிட்ட ஒரு தேசம்!

இரு அரசியல் கட்சிகளின் தவறான முடிவுகளால் 1987-1990 இல் இருந்தது ‘நியாயமான சிவில் யுத்தம்’ என்று நாம் சொல்ல வேண்டியுள்ளது. 1989 பொதுத் தேர்தலுக்குப் பிறகு நாடு இரத்தக் களரியாக மாறியது. ஒரு பெரிய அழிவு ஏற்பட்டது.

தேர்தலில் வெற்றி பெற்ற அரசாங்கம் ஒருபுறம். மறுபுறம் இந்திய இராணுவத்துடன் போரிடும் எல்.டி.டி.ஈ. தெற்கில் கத்தி, துப்பாக்கி, வாள், மீன் வெட்டும் கத்தி, அரிவாள் எடுத்து கைகளை கால்களை வெட்டி வேலிகளில் தொங்கவிடும் ‘தேசப்பற்றுள்ள படை’.

1989 புத்தாண்டு உங்களுக்கு நினைவிருக்கும். இலங்கை வரலாற்றில் பணியாரம், கொகிஸ், அல்வாவுக்கு பதிலாக , கொலை செய்யப்பட்டவர்களின் இறைச்சி, தலை, தட்டில் வைத்து பரிமாறிய புத்தாண்டு அது. எனக்கு இன்னும் நினைவிருக்கிறது.

1989 ஜூலை – ஓகஸ்ட் மாதங்களில் இலங்கையில் ஒரு நாளில் 1,000 பேர் கொல்லப்பட்டதாக ராய்ட்டர்ஸ் செய்தி நிறுவனம் அறிக்கை வெளியிட்டது. ஒரு நாளில் 1,000 மரணங்கள் நடந்த ‘சிவில் யுத்தம்’ எல்.டி.டி.ஈ அமைப்புடன் கூட இலங்கை அரசுக்கு இருந்ததில்லை.

ஒரு நாளில் 1,000 மரணங்கள் நடந்த சிவில் யுத்தம் – இரவு விருந்தாக இருக்கவில்லை. மாவோ சேதுங் – அனுர குமார சகோதரர்கள் சரிதான்.

துப்பாக்கி குண்டுகளால் மக்கள் இறக்கும்போது மார்பில் இரத்தக் கறை இருக்கும். ஒரு கிராமத்தில், ஒன்றாக சாப்பிட்டு குடித்துவிட்டு இரவில் வாள், கத்தி, கத்தரிக்கோலால் வெட்டும்போது காயங்கள் எல்லா இடங்களிலும் இருக்கும்!

வேலுப்பிள்ளை பிரபாகரன் கொல்லப்பட்ட பிறகும் இலங்கை இராணுவ வீரர்கள் அவரது உடலை தோளில் சுமந்து வந்தனர். ஆனால் முழங்காலுக்கு கீழே உடலை தூக்கிச் சென்று புதைக்க முடியாத ஒரு கூட்டம் இந்த நாட்டின் மண் மேடுகளின் கீழ் புதைக்கப்பட்டது.

அந்த மக்களுக்காக பூமி நடுங்கவும் இல்லை, அலறவும் இல்லை.

பயங்கரவாதமும் ஊழலும் ஆட்சி செய்த காலத்தில்
அந்த வடக்கின் தெற்கின் மக்களை
கொன்று புதைத்த விதம் பற்றி
சுனில் அரியரத்ன கவிதை எழுதவில்லை
நந்தா மாலினி பாடல் பாடவில்லை.

சிலை வைக்கப்படாத வீரர்களின் பாடல் கேட்கும்போது, மற்றொரு கூட்டம் மக்களை, முழங்காலுக்கு மேலே உடலை தூக்க அனுமதிக்காத கடந்த காலத்தை நினைவூட்டுகிறது.

இது வடக்குக்கும் தெற்குக்கும் பொதுவான நிலை.

நாம் வாரத்தில் 5 நாட்களாவது பருப்புடன் சாதம், ரொட்டி, பாண் சாப்பிடுகிறோம். நாடு முழுவதும் மக்கள் அப்படித்தான். பருப்பு சாப்பிடாத இலங்கையர்கள் இருக்கிறார்களா? இரவு விருந்தாக இல்லாத போரில், பருப்பு சாப்பிடுவது கூட தடை செய்யப்பட்டிருந்தது என்று எங்கள் இளைய தலைமுறையினர் மட்டுமல்ல, 1985 க்குப் பிறகு பிறந்த குழந்தைகளுக்கும் இது தெரியாது.

மகளே, மகனே, இளைஞர்களே, யுவதிகளே,
இந்த நாட்டில் பருப்பு சாப்பிடுவது தடை செய்யப்பட்ட ஒரு காலம் இருந்தது. நாங்கள் புத்தாண்டுக்கு இன்னும் இரண்டு நாட்கள் இருந்தபோது இருந்த, அப்படிப்பட்ட ஒரு காலத்தைப் பற்றி பேசுகிறோம். புத்தாண்டுக்கு தாத்தா பாட்டி வீட்டுக்குச் செல்லும்போது கேட்டுப் பாருங்கள்.

லக்கல பல்லேகம அக்ரா ஸ்டோர்ஸில் பருப்பு மூட்டைகளை வெளியே இழுத்து போட்டு எரித்தார்கள். ஏழை ஒருவருக்கு கூட எடுத்துச் செல்ல அனுமதிக்கவில்லை. அம்மா, அப்பா, தாத்தா பாட்டியிடம் கேட்டுப் பாருங்கள்.

இந்திய ‘எவரெடி’ பேட்டரிகளை விற்ற முதலாளிகளை கொன்றார்கள். பேட்டரிகளை பறித்துச் சென்றார்கள் என ஐக்கிய மக்கள் சக்தி நாடாளுமன்ற உறுப்பினர் ரோஹிணி கவிரத்ன நாடாளுமன்றத்தில் குமுறி எழுந்து தனது கால நினைவுகளோடு ஆதாரங்களை சமர்பித்தார்.